Forma nalepianej pieczęci, wykonanej z grubszego papieru stosowana do zamykania korespondencji służbowej i prywatnej (niem. Siegelmarken, Vignetten, Verschlussmarken ). Zamknięcia listów wykorzystywane były głównie przez ministerstwa, agencje, uniwersytety, instytucje rządowe i wojskowe. Własne winiety wydawały również miasta i gminy, apteki, cechy rzemieślnicze, wojsko, uczelnie, także osoby prywatne.
Znaki zamknięcia były dostępne w różnych rozmiarach i kolorach. Stosowano je od ok. 1850 r. (w innych źródłach podana data to 1870 r.) Pierwowzorem winiet były pieczęcie odciskane w gorącym laku wylanym na kartkę papieru. Prawdopodobnie początkowo w Prusach, w Hanowerze i stopniowo na innych terenach. Zwykle okrągłe lub owalne o średnicy 3-4 cm. Stosowano również prostokątne (Królestwo Saksonii). Początkowo drukowane były tylko w kolorach. Z czasem wypełniano je wzorem urzędowej pieczęci, często motywem herbu.
Istniały dwie formy zabezpieczenia korespondencji:
- klasyczna, a więc zalepienia koperty tak aby po jej otwarciu zalepka uległa zniszczeniu, tzw: "pavillionsiegel".
- tzw: pieczęć latająca, "fliegender siegel". W tym drugim przypadku przylepiano winietę tylko na jedno skrzydło koperty co umożliwiało otwarcie i przeczytanie korespondencji oraz po zalepieniu koperty wysłanie jej dalej.
Od ok.1920 r. stopniowo, w celu zaoszczędzenia kosztów, wycofywane i po 1933 r. stosowane sporadycznie. Niemniej występowały aż do 1945 roku.
Według reguł klasycznej filatelistki kolekcjonerstwo winiet określa się jako "Erinnophilie", czyli zbieranie tzw: cinderellas. Jest to określenie wszystkich form znaczków nie będących pokwitowaniem za opłatę usług pocztowych.